دریچه چشمان خداوند

دریچه چشمان خداوند

من ام من ایزد این  روزگارم  

من آن رب  توام  پرورد گارم

من ام آن روح مطلق پاکبازم

که باهرسوزوسازت سازگارم

خداوندی  بصیر  و  مهربا نم

که نیکی وجوانمردی شعارم

نهادم در تو من روح و روانم

تلألو کرده است درتو انوارم

توهرزجری بری من درزیانم

برت روح منست برتوسوارم

مکن ظلم وستم بر بندگانم

خودم گردد ستم  آخر نثارم

هدف راگرمساواتست مرامم

من ازجرم تو هردم بی قرارم

از آن جاییکه دانستم جهانم 

ستم ساز به تو دراین دیارم

بدینسان برتو روحم رادمیدم

که احساس تورادرخودبکارم

همینست رازخلقت من همینم

که عین وحدتم کثرت عِذارم

منم من آن خداییکه غمینم

ز غمگینی ِ تو در احتضارم

منم یزدان برحق باتوشادم

که باشادی ِتو من دربهارم

من این  دنیا برایت  آفریدم 

بدین سان تا نیازت را برآرم

خداوندم که هرروزت بمیرم

که بامرگت منم یک سربدارم

من از روز ازل هرلحظه مردم

که درد مردنت برخود گذارم

زمان مردنت یک  روز  نهادم

ولی ازحس مرگت بیشمارم

تو امیدت منم من بی نیازم

زمهرت من چنین امید وارم

که انصاف و مروت را ببینم

ز تو  آید  مرادم،  افتخارم

گهی وقت سحر گاه نمازم

که با کروبیان در انتظارم

ولیکن غافلی غافل ز حالم

که چشم دل زتومن برندارم

گهی دربامدادان ازتو گفتم

گهی درشامگاهان دمشمارم

و لکن از تو من حاجت ندارم

که هردم میکنی بی اعتبارم

چه گر دادم به تو آب زلال ام 

دگرخون کردی آب چشمه سارم

وگر دادم بتو شمس الشموسم

ولی چون تیره شد لیل و نهارم

به تو دادم زنی با عصمتی پاک

چسان شدبددریدی پرده دارم

شدم دلگیر و گشتم پر ز غصه

که دل بستم بتوانسان خوارم

چه گریان کرده ای چشم یتیمم

چه بیتابان سپر شد انزجارم

ستم کردی به من بردوستانم

به هر آنکس بُوَد او خواستارم

برون رفتی ز جمع مومنانم

زدی بر گوش هر پرهیزگارم

توشیطان راپرستیدی بجایم

نفهمیدی چه حدمن دلفگارم

بتو بستانی ازگل گرچه دادم

بجای گل شدی پیوسته خارم

ولی «آدم» ز تو دیگر گذشتم

شکسته شددل ازاین اختصارم

اگر صبر و تحمل از تو دارم

بدان از تو نباشد لطف طارم

چه گر شایدزتو فردی بکارم

بداند ارزش و این روز تارم

که انسان نجیب وروسفیدم

شود ازظلمت ات اصل تبارم

بدان باآنهمه ظلم تومن هم

خداوندی رحیم و با وقارم

بدان با عدل ودادخودنمودم

ترا در وقت تنگ و اضطرارم

چرا که من تو را  به آفریدم

که ازعشق تومن نعمت ببارم

من ازچشمان تو پیوست دیدم 

جهان را تا تو  باشی در کنارم

که شاید در دلت گویی بنزدم 

که من هر آنچه دارم ازتودارم

بدانی که منم عاشقت هستم

که عشق من تویی تنها نگارم

روز شنبه

ساعت؛ 12:40 مورخ؛1392/06/2

برگرفته ازکتاب مثنوی دلجویی

سروده های عباس خداخواه